“Life is about timing “,volgens Carl Lewis,de befaamde medaillewinnaar op de honderd- en tweehonderd meter sprint. Nu weet ik niets van sprinten, maar wel dat timing het verschil maakt. Het verschil tussen “swingen als een baksteen” en de voetjes van de vloer krijgen. Een hele tijd terug, toen ik zestien was en met mijn vader en broer meeging naar Maceo Parker, werd al snel duidelijk hoe een band met een strakke timing mensen aan het dansen krijgt. Elke muzikant van de geroutineerde funkband speelde een eigen ritmisch patroon, een ‘riff’, dat naadloos aansloot bij de andere ritmische patronen.  Ondersteund door een ogenschijnlijk vrij eenvoudige funkbeat van de drummer, door de broer van Maceo. Daarover Maceo’s funky saxlijnen; lyrisch, melodieus en altijd beheerst.  Maar wat het meest opviel van die avond is dat de bandleden van Maceo zich tijdens de drie en een half uur durende set niet liet verleiden tot tempo versnellingen en steeds weer dezelfde gitaarriff ,baslijn en piano loopje speelden. Dit alles in driedelig pak, het zweet parelend langs hun geizcht,  in een zinderend Tilburgs Noorderligt. Na deze avond was ik om, ik wilde meer, meer van dit.

Na deze avond leende mijn broer me een cd van ’the JB Horns’, de blazerssectie van James Brown, Peewee Ellis op tenorsax, Fred Wesley op trombone, en Maceo Parker op altsax. De hele cd is een live opname van een geweldig feest, terwijl James Brown zelf in de bak zat. De band kookt en stoomt, en het klinkt alsof de werknemers van James blij zijn dat ze een avond zonder de grote baas mogen optreden.

https://www.youtube.com/watch?v=fHlMgQ-S7do